16 Aralık 2009 Çarşamba
Gecenin Tuz'u
Tüm şehir uykuya daldığı vakit,
karanlıklardan çıkıp gelecekmişsin gibi,
ben senin, göğsüme düşen bir damla terini düşlerim...
karanlıklardan çıkıp gelecekmişsin gibi,
ben senin, göğsüme düşen bir damla terini düşlerim...
30 Kasım 2009 Pazartesi
Ada
Son baharın ilk yarısı, parçalı bulutlu bir hava, az önce indiğim feribotun siren sesleri saçlarımı diken diken ediyor...
Yoldaki su birikintilerine dala çıka ilerlerken sıçrayan su sesleri yüreğimdeki ateşe serpilen alkolün damarlarıma alev alev girmesi gibi... Dışarısı biraz soğuk. Camlar hafiften buharlı.
Bu gün yağmurun ikinci günü. Yani tufan iki...Hedefteki belirsizliğe uçan mermi gibiyim. Yaşanası güzelliklerin canını almıştım bu adada. Yıllar önce varlığını unuttuğum bu yere geri dönmüş, kendimi ifade edemediğim o günlerin, tarihteki sayfalarını yeniden düzenleyecektim. Kıymetini bilemediğim zamanların şimdi değerine şahidim...
Adanın ilk ışıkları yanmaya başladı, peşimden uçuşan martılar sınırlarını aştıklarını anlayıp geri dönmüşlerdi bile. İçimdeki ölümüne sessizlik; sanki beni idama uğurluyor. Bu anı yaşamak zorundayım belki! Kendimi bir kadının bacak arasındaki rahminden dışarı atmak istercesine titreyerek başını yarı beline kadar dışarıya atmış bebeğin yerine koymak için neler vermezdim!
Tüm çocukluk zamanlarımın en suçlu anlarını bu adaya hapsetmiştim. Kurtuldum sandığım "Lucifer" ruh'um, hâla elleri bağlı, kalbinde bir kazıkla ittiğim o kuyunun dibindeki çizdiğim kanlı pentagram'ın ortasında mı acaba? Gidip hatırını sormalımıyım? Pişman olmuşmudur?
Bu gün yağmurun üçüncü günü. Karanlık birkaç metrekareye hapsolmuş bedenlerdeki, bir türlü bitmeyen yollara mecbur bir yolcu için bekleyen dünya kadar geniş yürekler var.
Kaybolmayı ben seçmemiştim. Kaç kere geri dönmek istemiştim. Kıyıya çıkmayı beklerken sahilde aşılamayan dalgalar kalelerini bir bir dikiyordu, gözümün içine bakarak. Bense ayaklarından bağlı nehir dalgıçları gibi sahibine balık yakalayan bir ördek edasındayım... Balıklar sadece bana yasak...
O akşam bütün gemiler koya demir atmış denizin sakinleşmesini bekliyorlardı. üç gündür aralıksız süren yağmur Martıları yasa boğmuş, Ada nın diğer ucundaki kurak göl dolmuş, bütük köprüler yıkılmıştı. Umutsuzluğum bir kat daha artıyor yüreğimin derinliklerine kadar sızıyordu.
Kıyı boyunca ilerlerken, azgın dalgaların derinlerden koparıp getirdiği yosunlar kıyıya vurmuş kumlar görünmüyordu...
Bir sevgilinin ölü bedeni gibi gözlerimin önünde uzanan sahil bom boş ve karaya vuran yosunlarla doluydu.
Az ilerdeki odun limanına kadar yürüdüm. Sahildeki kayalıkların arasından fışkıran incir ağacı büyümüş Kos kocaman dallı budaklı olmuş, olgun incirleri sedef gibi parlıyordu. Dayanamadım... Utanarak yanına gittim ve dalından bir incir kopardım. Aynı eski güvensizliğim onun tadına da kuşkuyla bakmama sebep oluyordu. Fakat çok yanılmıştım...
Sahil boyu uzanan yol boyunca ceviz ağaçlarının üzerleri kargalarla dolu, bir karga ağzındaki cevizi kırmaya çalışıyordu. Kanatlarını çırparak olduğu yerde havalanıyor ve ağzındaki cevizi yolun tam ortasına atıyor kırılmadığını görünce aynı şeyi tekrar yapıyordu. Kargayı seyretmekten yorulduğumu sandığım bir anda aklıma gelen fikri uygulamış cevizi son kez attığında yerden alarak kendim kırıp, aldığım yere bıraktığımda karganın zaten hali kalmamıştı. Fakat cevizi başka bir karga çalıp götürmüş sanırım bende karganın ettiği küfürleri yiyordum! Birden son gücüyle üzerime doğru havalandı bana çarpacağını sandım...uzaklaşıp gitti...
Aynı hataları yapıyordum sanki! Yıllar önceki belirsizlikler kafamı kurcalıyordu, hava kararmaya başlamış yediğim incirler ise karnımı acıktırmıştı. Uzaktan otelin ışıklarını gördüğüm an... İrene yi hatırladım, çoktan gelmiş ve beni bekliyor olmalıydı.
Otele geldiğimde cep telefonum mesaj uyarısı verdi. Gelen telefonların en önenlisi anneminkiydi. Bulunduğum yerde çekmeyince beni merak ettiğine dair mesaj atmıştı. Annem sürekli söylerdi bu hasret türkülerini Bense unutmasından korkardım bazen o can alıcı cümlelerini, kaygılarımın boşuna olduğunu her mısrasında yediden ispat edercesine daha anlamlı cümleler katarak yağardı yüreğime, bıkmadan usdanmadan.
Kopamıyordu gençlik yıllarının birikimlerinden, onlarda çok şey buluyordu belli. Bir ezgi bir mısra her zaman gönlünün titremesine yetebilecek kadar anlam taşırdı belki, onu da hemen bana verirdi. Çok dokunaklı hatıraları vardı bilirim,onu bana bağlayan da buydu... Anıları yüreğime kazınırdı adeta, Hüzünlerinden hasretlerinden kopmak istemezdi, şimdi uzaklarda onun değerini daha çok anlıyorum...
- M...Nerdesin çok merak ediyorum.
- Ben çok iyiyim anne merak etme.
1998-2009
Skopelos-Stafylos
mitch./14 Eylül 2009 Pazartesi
Yoldaki su birikintilerine dala çıka ilerlerken sıçrayan su sesleri yüreğimdeki ateşe serpilen alkolün damarlarıma alev alev girmesi gibi... Dışarısı biraz soğuk. Camlar hafiften buharlı.
Bu gün yağmurun ikinci günü. Yani tufan iki...Hedefteki belirsizliğe uçan mermi gibiyim. Yaşanası güzelliklerin canını almıştım bu adada. Yıllar önce varlığını unuttuğum bu yere geri dönmüş, kendimi ifade edemediğim o günlerin, tarihteki sayfalarını yeniden düzenleyecektim. Kıymetini bilemediğim zamanların şimdi değerine şahidim...
Adanın ilk ışıkları yanmaya başladı, peşimden uçuşan martılar sınırlarını aştıklarını anlayıp geri dönmüşlerdi bile. İçimdeki ölümüne sessizlik; sanki beni idama uğurluyor. Bu anı yaşamak zorundayım belki! Kendimi bir kadının bacak arasındaki rahminden dışarı atmak istercesine titreyerek başını yarı beline kadar dışarıya atmış bebeğin yerine koymak için neler vermezdim!
Tüm çocukluk zamanlarımın en suçlu anlarını bu adaya hapsetmiştim. Kurtuldum sandığım "Lucifer" ruh'um, hâla elleri bağlı, kalbinde bir kazıkla ittiğim o kuyunun dibindeki çizdiğim kanlı pentagram'ın ortasında mı acaba? Gidip hatırını sormalımıyım? Pişman olmuşmudur?
Bu gün yağmurun üçüncü günü. Karanlık birkaç metrekareye hapsolmuş bedenlerdeki, bir türlü bitmeyen yollara mecbur bir yolcu için bekleyen dünya kadar geniş yürekler var.
Kaybolmayı ben seçmemiştim. Kaç kere geri dönmek istemiştim. Kıyıya çıkmayı beklerken sahilde aşılamayan dalgalar kalelerini bir bir dikiyordu, gözümün içine bakarak. Bense ayaklarından bağlı nehir dalgıçları gibi sahibine balık yakalayan bir ördek edasındayım... Balıklar sadece bana yasak...
O akşam bütün gemiler koya demir atmış denizin sakinleşmesini bekliyorlardı. üç gündür aralıksız süren yağmur Martıları yasa boğmuş, Ada nın diğer ucundaki kurak göl dolmuş, bütük köprüler yıkılmıştı. Umutsuzluğum bir kat daha artıyor yüreğimin derinliklerine kadar sızıyordu.
Kıyı boyunca ilerlerken, azgın dalgaların derinlerden koparıp getirdiği yosunlar kıyıya vurmuş kumlar görünmüyordu...
Bir sevgilinin ölü bedeni gibi gözlerimin önünde uzanan sahil bom boş ve karaya vuran yosunlarla doluydu.
Az ilerdeki odun limanına kadar yürüdüm. Sahildeki kayalıkların arasından fışkıran incir ağacı büyümüş Kos kocaman dallı budaklı olmuş, olgun incirleri sedef gibi parlıyordu. Dayanamadım... Utanarak yanına gittim ve dalından bir incir kopardım. Aynı eski güvensizliğim onun tadına da kuşkuyla bakmama sebep oluyordu. Fakat çok yanılmıştım...
Sahil boyu uzanan yol boyunca ceviz ağaçlarının üzerleri kargalarla dolu, bir karga ağzındaki cevizi kırmaya çalışıyordu. Kanatlarını çırparak olduğu yerde havalanıyor ve ağzındaki cevizi yolun tam ortasına atıyor kırılmadığını görünce aynı şeyi tekrar yapıyordu. Kargayı seyretmekten yorulduğumu sandığım bir anda aklıma gelen fikri uygulamış cevizi son kez attığında yerden alarak kendim kırıp, aldığım yere bıraktığımda karganın zaten hali kalmamıştı. Fakat cevizi başka bir karga çalıp götürmüş sanırım bende karganın ettiği küfürleri yiyordum! Birden son gücüyle üzerime doğru havalandı bana çarpacağını sandım...uzaklaşıp gitti...
Aynı hataları yapıyordum sanki! Yıllar önceki belirsizlikler kafamı kurcalıyordu, hava kararmaya başlamış yediğim incirler ise karnımı acıktırmıştı. Uzaktan otelin ışıklarını gördüğüm an... İrene yi hatırladım, çoktan gelmiş ve beni bekliyor olmalıydı.
Otele geldiğimde cep telefonum mesaj uyarısı verdi. Gelen telefonların en önenlisi anneminkiydi. Bulunduğum yerde çekmeyince beni merak ettiğine dair mesaj atmıştı. Annem sürekli söylerdi bu hasret türkülerini Bense unutmasından korkardım bazen o can alıcı cümlelerini, kaygılarımın boşuna olduğunu her mısrasında yediden ispat edercesine daha anlamlı cümleler katarak yağardı yüreğime, bıkmadan usdanmadan.
Kopamıyordu gençlik yıllarının birikimlerinden, onlarda çok şey buluyordu belli. Bir ezgi bir mısra her zaman gönlünün titremesine yetebilecek kadar anlam taşırdı belki, onu da hemen bana verirdi. Çok dokunaklı hatıraları vardı bilirim,onu bana bağlayan da buydu... Anıları yüreğime kazınırdı adeta, Hüzünlerinden hasretlerinden kopmak istemezdi, şimdi uzaklarda onun değerini daha çok anlıyorum...
- M...Nerdesin çok merak ediyorum.
- Ben çok iyiyim anne merak etme.
1998-2009
Skopelos-Stafylos
mitch./14 Eylül 2009 Pazartesi
27 Kasım 2009 Cuma
Bir Kelebeği Yaşatmak
Bir Kelebeği Yaşatmak İçin bugün arabamın ön panelini ellerimle sökmek zorunda kaldım. Olayı baştan anlatayım: Bu gün epey kilometre yapmam gerekiyordu ve havayı da güneşli bulduğum için severek kabul ettim. Tabi fotoğraf makinamı yine unutarak. Şehir dışına çıkarak 2 saat devam ettiğim yol üzerinde uzunca bir süre yol kenarlarına yakın olan tarlaları seyrettim. Bir çoğunda traktörlerle tarım işleri devam ediyordu. Ve bende çok mutluydum.
Sonunda ormanlık bir bölgeye geldiğimde açık ve yeşillik bir alan gördüm dinlenmek/içime temiz oksijen çekmek için durdum. Manzarası da çok mükkemmel bir yerdi. Tam seyre daldığım bir sırada arabanın ön panelinden sesler gekdiğini fark ettim ve gördüğüm şey kocaman kanatları gri siyah şekilleri olan bir kelebekti.
Önce ne yapacağımı şaşırdım. Servisi aramaya karar verdim. Servis elemanlarından biri istersem olduğum yere gelebileceklerini söyledi. Ben gerek olmadığını elim tornavida tuttuğunu gerekirse kendimin servise uğrayabileceğimi söyledim ve panelin sökülme talimatlarını bekledim. Ha bu arada Kelebek sanırım alttan girmiş fakat alttan çıkmayı bir türlü akıl edemiyor ve sürekli üst tarafa uçuyordu.
Neyse sökmesi okadar da zor olmayan ön paneli sökmüştüm. söker sökmez de kelebeğin hemen kaçması bir oldu. İncelemeyi başaramadım.
Şimdi de kelebekler hakkında kısa bir bilgi verelim:Kelebeklerin yaşam süresi kimi araştırmacılara göre 2 ile 14 gün arasında değişiyor. Maksimum yaşam süresi ise 4 günle 10-11 ay arasında değişebiliyor. Dişi kelebekler genelikle erkek kelebeklerden daha çok yaşıyor.
Lütfen kelebekler anlatımımdan alınmasınlar ben insanlık görevimi yaptım. Şunu da söyleyeyim... Paneli tekrar yerine takarken 2 vidasını çimenlerin içine düşürdüm ve bulamadım. Ses yaptığından dolayı yarın servise gitmem gerekecek. Ama olsun... İyilik yap denize at demiş Atalarımız.
Sonunda ormanlık bir bölgeye geldiğimde açık ve yeşillik bir alan gördüm dinlenmek/içime temiz oksijen çekmek için durdum. Manzarası da çok mükkemmel bir yerdi. Tam seyre daldığım bir sırada arabanın ön panelinden sesler gekdiğini fark ettim ve gördüğüm şey kocaman kanatları gri siyah şekilleri olan bir kelebekti.
Önce ne yapacağımı şaşırdım. Servisi aramaya karar verdim. Servis elemanlarından biri istersem olduğum yere gelebileceklerini söyledi. Ben gerek olmadığını elim tornavida tuttuğunu gerekirse kendimin servise uğrayabileceğimi söyledim ve panelin sökülme talimatlarını bekledim. Ha bu arada Kelebek sanırım alttan girmiş fakat alttan çıkmayı bir türlü akıl edemiyor ve sürekli üst tarafa uçuyordu.
Neyse sökmesi okadar da zor olmayan ön paneli sökmüştüm. söker sökmez de kelebeğin hemen kaçması bir oldu. İncelemeyi başaramadım.
Şimdi de kelebekler hakkında kısa bir bilgi verelim:Kelebeklerin yaşam süresi kimi araştırmacılara göre 2 ile 14 gün arasında değişiyor. Maksimum yaşam süresi ise 4 günle 10-11 ay arasında değişebiliyor. Dişi kelebekler genelikle erkek kelebeklerden daha çok yaşıyor.
Lütfen kelebekler anlatımımdan alınmasınlar ben insanlık görevimi yaptım. Şunu da söyleyeyim... Paneli tekrar yerine takarken 2 vidasını çimenlerin içine düşürdüm ve bulamadım. Ses yaptığından dolayı yarın servise gitmem gerekecek. Ama olsun... İyilik yap denize at demiş Atalarımız.
26 Kasım 2009 Perşembe
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)